เมื่อราวๆ กลางเดือนมิถุนายน 2557 มีนิทรรศการศิลปะเล็กๆ นิทรรศการหนึ่ง ถูกจัดขึ้นบนพื้นที่เล็กๆ บริเวณชั้น 2 ของหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ผมได้มีโอกาสไปชมนิทรรศการดังกล่าวซึ่งมีประเด็นที่น่าสนใจเกี่ยวกับการ "เล่น" ของ "ผู้ชาย" ที่ถูกจัดการโดยภัณฑารักษ์ "ผู้หญิง"
หากเราเข้าใจว่าการ “เล่น” แฝงไว้ด้วยอารมณ์ของความรู้สึกที่มิได้เป็นจริงเป็นจัง เราพูดถึงการ “เล่น” ต่อเมื่อมันมิได้เป็นกิจธุระอันหนักหนาสาหัส แต่เมื่อการ “เล่น” เข้ามาอยู่ในพื้นที่จัดแสดงงานศิลปะ ศิลปินผู้สร้างงานจึงทำให้การ “เล่น” มิได้เป็นการ “เล่น” แบบเข้าใจกันในโลกภายนอก หากแต่การ “เล่น” ในพื้นที่จัดแสดงงานศิลปะกลับแฝงไว้ซึ่งนัยอันหลากหลายที่เรียกร้องให้ผู้ชมใช้พลังงานกับมันอย่างเป็นจริงเป็นจัง
