ความรักดูจะเป็นเรื่องซับซ้อนและเรียบง่ายในเวลาเดียวกัน มันอาจเรียบง่ายในความรู้สึก หากแต่มันซับซ้อนในแง่คำอธิบาย เช่นเดียวกับการพบกันระหว่างทาคาโตชิและเอมิบนรถไฟวันหนึ่ง ภาพยนตร์เรื่องนี้คงมิได้แตกต่างจากภาพยนตร์ชวนฝันเรื่องอื่นๆ ที่อาศัยความบังเอิญและสิ่งที่เรียกว่า "รักแรกพบ" เป็นจุดเริ่มต้น ทาคาโตชิก็ไม่สามารถตอบได้ว่าทำไมเขาถึงหลงรักเอมิ หากแต่ความรักคงมิได้เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะของการสบตา ความทรงจำต่างๆ ตลอดจนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันหล่อหลอมมาเป็นคู่ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นชิดใกล้อย่างแยกกันไม่ออก อีกนัยหนึ่งการที่เราจะบอกว่าเรารักคนๆ หนึ่ง ภายใต้คำว่ารักมันประกอบขึ้นจากบริบทรายล้อมมากมายทั้งความรู้จักมักคุ้น ประสบการณ์ จนล่วงเลยมาถึงความทรงจำที่ทั้งสองมีร่วมกัน แต่สำหรับทาคาโตชิและเอมิ สิ่งเหล่านี้กลับแตกต่างออกไป การสวนทางกันระหว่างเส้นเวลาทั้งสองนำมาซึ่งความทรงจำสองชุดที่มีความคาบเกี่ยวกัน หากแต่ดำเนินไปต่างกัน ดูเหมือนว่าภาพยนตร์จะแตะประเด็นเจตจำนงเสรีอยู่เล็กน้อย เมื่อความทรงจำทั้งสองชุดต่างดำเนินในทิศทางที่แตกต่างกัน เช่นเดียวกับภาพยนตร์ที่เริ่มต้นจากการเล่าเรื่องผ่านพระเอก และจบลงผ่านการเล่าเรื่องของนางเอก เพราะความทรงจำของทั้งคู่ต่างเริ่มต้นที่จุดจบและจบที่จุดเริ่มต้นของอีกฝ่าย การดำเนินไปในอนาคต จึงการเดินทางกลับไปหาอดีต ซึ่งอนาคตของฝ่ายหนึ่งคืออดีตของอีกฝ่าย การดำเนินไปคือการประทับลงของความทรงจำ แต่กับอีกฝ่ายการดำเนินไปคือการหายไปของความทรงจำ คำถามเกิดขึ้นว่าแล้วอีกฝ่ายยังคงเป็นคนรักที่เรารู้จักหรือเปล่า การเริ่มต้นคือจุดจบในขณะที่จุดจบคือการเริ่มต้น การบอกเล่าเรื่องราวของแต่ละฝ่ายนำมาซึ่งการลิขิตไว้ของเหตุการณ์ที่ทั้ง "จะเกิดขึ้น" และ "จบลงไปแล้ว" และเมื่อทาคาโตชิตั้งคำถามกับความจำเป็นในการทำตามสิ่งที่ลิขิต อีกนัยหนึ่งคือการตั้งคำถามต่อความเป็นอิสระของชีวิตที่เรามีสิทธิ์จะลิขิตมัน เพราะในโลกสมัยใหม่มิอาจหลีกพ้นจากคำถามเหล่านี้ ความเป็นสมัยใหม่มาพร้อมกับการปราศจากพระเจ้า มนุษย์จึงสามารถลิขิตชีวิตตัวเองได้ หากแต่หลายครั้งเราเองก็เกิดคำถามกับมัน เมื่อชีวิตมิอาจเป็นไปตามที่เราต้องการได้เสมอไป
การบอกเล่าเรื่องราวของทั้งสองต่อกัน ในแง่หนึ่งทั้งสองคือคนผู้มาจากอนาคตของแต่ละฝ่าย การรับรู้เรื่องราวของแต่ละฝ่ายเปรียบเสมือนการรับรู้เรื่องราวของอนาคต มันจึงทำให้ผมคิดถึงคำถามจากตอนเริ่มต้นของภาพยนตร์ Arrival "ถ้าคุณรู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ คุณจะเปลี่ยนแปลงอะไรมันหรือไม่" และทั้งทาคาโตชิและเอมิก็มิได้เลือกต่างกับ หลุยส์ แบงคส์ ใน Arrival ด้วยเหตุผลของความรัก แม้จุดเริ่มต้นคือจุดจบและจุดจบคือจุดเริ่มต้น แต่ระหว่างทางของมัน ความรักก็ยังคงมอบความสุขและสิ่งดีๆ หลงเหลือไว้ หลายครั้งระหว่างทางสำคัญยิ่งกว่าจุดหมาย และทั้งสองเลือกที่จะเก็บเกี่ยวมันระหว่างทางและอีกแง่หนึ่ง การตัดสินใจเช่นนี้คือการหยิบยื่นความงามของความรักกับอีกฝ่ายที่เป็นเพียงอดีต เมื่อวิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถอธิบายความรักได้อย่างหมดจด โลกสมัยใหม่จึงยังคงไม่มีที่ยืนให้กับความรัก และสุดท้ายแล้วความสามารถในการลิขิตชีวิตตัวเองตามความคิดที่มาพร้อมกับโลกสมัยใหม่ก็คงมิอาจไปด้วยกันกับความรักได้ แม้การเดินหน้าสู่อนาคตจะนำไปสู่อดีตของอีกฝ่าย อดีตซึ่งอาจมิใช่คนเดิมที่รู้จัก แต่เมื่อการตัดสินใจอะไรบางอย่างมิใช่เพียงผลที่จะเกิดกับตัวเอง หากแต่ยังกระทบกับอีกคนที่รักยิ่ง การ "ยอม" และเลือกที่จะปล่อยให้มันเป็นไปทั้งที่รู้ว่าจุดจบคืออะไร จึงอาจกลายเป็นหนทางที่ดีที่สุดที่เขาทั้งสองเลือกแล้ว
หากมองจากภาพรวม ภาพยนตร์ "Tomorrow I will date with yesterday you" อาจมิได้ต่างจากละครน้ำเน่าหรือการ์ตูนผู้หญิงชวนฝัน พลอตของมันมิได้แปลกแตกต่างไปจากการ์ตูนหลายๆ เรื่อง หรือละครหลายๆ ฉาก แต่ภาพยนตร์ก็คือภาพยนตร์ที่ประกอบไปด้วยสิ่งต่างๆ ทั้งภาพ เสียง เรื่องราว มันคงมิอาจถอดออกมาเป็นประพจน์ใดๆ เพียงประพจน์เดียวและตัดสินมันจากประพจน์นั้นๆ และเช่นเดียวกับเอมิและทาคาโตชิ หากระหว่างทางของทั้งสองนำมาซึ่งความรู้สึกดีๆ จนทั้งสองมิอาจละเลยปล่อยผ่าน การชมภาพยนตร์ก็คงไม่ต่างกันนัก เพราะภาพยนตร์ก็มิได้แตกต่างกับศิลปะ เมื่อภาพยนตร์เผย World ของมันผ่าน The Strife of “World” and “Earth” การเข้าใจ World ของมันในอีกแง่หนึ่งคือความเข้าใจต่อ Dasein และตำแหน่งแห่งที่ของมันบนโลก ภาพยนตร์เรื่องนี้จึงเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมเข้าใจว่า การไปดูหนังคนเดียวก็มีข้อดีนั่นคือสามารถนั่งร้องไห้ในโรงหนังได้โดยไม่มีใครสนใจ.
