จนเมื่อผมโตขึ้น บางทีการเรียนปรัชญาขงจื่อและหลายๆ เหตุการณ์ในชีวิตที่ผ่านไป ทำให้ผมรู้สึกถึงชาติกำเนิดตัวเองมากขึ้น ทุกวันนี้ผมภูมิใจที่จะบอกว่าตัวเองเป็นเจ๊กแต้จิ๋ว เมื่อย่าจากไป ในบ้านแทบไม่มีคนรู้ธรรมเนียม จารีต และอื่นๆ ผมจึงพยายามศึกษาและเข้าใจมันให้มากขึ้น และรู้สึกเป็นหน้าที่ที่ต้องสืบต่อจารีตในฐานะหลานชายคนโต (ซึ่งที่จริงก็ไม่ใช่ซะทีเดียว) เรื่องนี้อาจเป็นเพียงเรื่องไร้สาระสำหรับคนบางคน หลายคนอาจคิดว่าเป็นเพียงเรื่องงมงายของพวกเจ๊ก แน่นอนผมเคยคิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่เมื่อผมโตขึ้น ผมเข้าใจความหมายของมันมากขึ้น ความหมายที่อยู่เบื้องหลังพิธีกรรมอันแฝงไปด้วยความสำคัญของครอบครัว ความหมายอันผูกอยู่กับเบื้องหลังวัฒนธรรมของชาวไทยเชื้อสายจนอน่างแนบแน่น อันมิใช่เพียงแค่เรื่องงมงาย จนถึงตอนนี้ ผมนึกถึงคำพูดของ อ.สุวรรณา สถาอานันท์ อยู่คำหนึ่ง ผมเคยบอกท่านว่าผมไม่ชอบขงจื่อ เพราะความเป็น conservative ที่สนับสนุนขุนนาง ความเป็นชนชั้นศักดินา อาจารย์บอกแต่เพียงว่า ของบางอย่างมันต้องใช้เวลาที่จะเข้าใจมัน ตอนสาวๆ ฉันก็ไม่ชอบ แต่พออายุมากขึ้นฉันเลยเข้าใจ ...... ผมก็เพิ่งเข้าใจหลายๆ อย่างเช่นเดียวกัน (แต่ชอบมั้ยมันอีกเรื่องหนึ่ง หน้าที่คือหน้าที่)
วันนี้ผมต้องเป็นคนจัดการด้วยตัวเองทั้งหมด ย่ากลายเป็นเพียงผู้มาเยือน มารับของเซ่นไหว้จากลูกหลาน ผมยังคงระลึกและจำคำสั่งสอนของย่าได้ทุกอย่าง สำหรับผม นี่อาจเป็นแก่นแท้ของการไหว้บรรพบุรุษ .. การระลึกถึงผู้จากไป บรรพบุรุษที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ และสืบทอดวงศ์ตระกูล ตลอดจนสั่งสอนสิ่งที่ดีแก่ลูกหลาน .....
ผมคิดถึงย่า....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น